3. Nic a nic się nie zmieniłaś

- To są jakieś żarty chyba. – powiedziałam.

- Nan! Jak śmiesz! – zwróciła mi uwagę.

Patrzyłam na Nialla, który uśmiechał się szeroko. Niedowierzałam, że on tu jest. Miałam ochotę się zapaść pod ziemię. Spojrzałam na mamę Nialla, Elen. Bardzo dobrze ją zapamiętałam. Była tą samą kobietą co 6 lat temu kiedy przyszła pożegnać się z nami, gdy opuszczaliśmy Mullingar.

- Przepraszam. – powiedziałam. Zwróciłam się do Elen. – Miło Cię widzieć, ciociu. – powiedziałam. Wstała i mnie mocno uściskała.

- Boże! Jak urosłaś! Nie poznaję Cię! – powiedziała ze łzami w oczach. Uśmiechnęłam się do niej.

- Oj ciociu, nie przesadzaj. – powiedziałam. Nadal czułam wzrok Nialla na sobie. Chłopaku przyglądał mi się badawczo, gdy się witałam z jego matką. Ilustrował mnie wzrokiem od góry do dołu i z powrotem. Nie było to przyjemne, bo nie byłam przyzwyczajona do tego typu rzeczy.

- Jak się miewasz? – zapytała mnie Elen.

- Dobrze. – odpowiedziałam patrząc jej w oczy, by uniknąć kontaktu wzrokowego z Niallem.

- A jak poradziłaś sobie z chorobą? – zapytała z troską w oczach. – Nie masz już nawrotów?

- Nie. – uśmiechnęłam się. – Poradziłam sobie z chorobą. Co prawda było naprawdę ciężko, ale gdy byłam o krok od śmierci zdałam sobie sprawę, że nie chcę tak skończyć. Przykro mi było patrzeć na moich rodziców, którzy dzień w dzień siedzieli przy mnie, zarywali noce i pilnowali mnie bym nie przewinęła im się przez ręce. To było potworne. Nie chciałam by cierpieli, bo na to nie zasłużyli. – odpowiedziałam.

Spojrzałam szybko na Nialla. Nie mógł uwierzyć w to co przed chwilą powiedziałam. Odwróciłam wzrok od niego, gdy nasze spojrzenia się spotkały.

- Ale wyszłaś z tego cało i to jest najważniejsze. – powiedziała Elen.

- Była bardzo słaba. Jej serce przestało bić. Myślałam, że umrę, gdy dostała zapaści. – powiedziała mama ze łzami w oczach. Elen położyła swoją dłoń na jej dłoni.

- Nie płacz, Katherine. – powiedziała do mojej matki. – Twoja córka naprawdę jest silna i dała sobie radę. Powinnaś się cieszyć z tego, że żyje. Zostaw przeszłość za sobą. Żyj tym co się dzieje teraz.

- Masz rację, Elen. – powiedziała moja mama i wytarła łzy.

Naprawdę czułam się niezręcznie, kiedy mama i Elen rozmawiały na temat mojej choroby. Ale postanowiłam zostać w ogrodzie i posłuchać tego co mają do powiedzenia sobie nawzajem nasze matki. Z ich konwersacji dowiedziałam się, że tata Nialla, wujek Thomas, zmarł 2 lata temu. Miał wypadek samochodowy. Niby z niego wyszedł, ale zmarł 2 dni później w szpitalu z powodu nagłego zatrzymania pracy serca. Było mi przykro z tego powodu. Zerknęłam na Nialla. Widziałam w jego oczach ogromny ból. Nie mogłam na niego patrzeć.

- Idę do kuchni. – powiedziałam i wstałam z krzesła.

Kiedy już byłam w pomieszczeniu postanowiłam zrobić sobie coś do jedzenia. Wyjęłam z lodówki jajka i gdy popchnęłam drzwi, aby je zamknąć prawie dostałam zawału bo za nimi stał Niall.

- Przestraszyłeś mnie. – powiedziałam i odłożyłam produkty na blat. Odwróciłam się do niego i skrzyżowałam ręce na piersi. Czekałam aż on coś do mnie powie, ale długo milczał. W końcu dałam upust mojemu poirytowaniu.

- Co? – zapytałam, gdy on wiercił mi dziurę w głowie swoimi niebieskimi oczami.

- Nic się nie zmieniłaś. – powiedział po czym usiadł na stole. – Jesteś taka sama jak byłaś, gdy opuszczałaś Mullingar.

- Nie prawda. – powiedziałam i zabrałam się za robienie omletu.

- Prawda. – powiedział. Bawił się jabłkiem, które leżało na blacie w misce z owocami.

- Nic a nic się nie zmieniłaś. Wciąż masz te same rysy twarzy.

- Urosłam i dojrzałam. – odpowiedziałam smażąć omlet.

- I urosły Ci cyki. – stwierdził i szeroko się uśmiechnął. – No i tyłek masz znacznie lepszy.

- Boże jaki z Ciebie kutas. – powiedziałam i przewróciłam oczami. Kiedy skończyłam jeść omlet poszłam umyć naczynia. Niall ciągle się na mnie patrzył.

- Naprawdę byłaś tak poważnie chora? – zapytał.

- Yhym. – mruknęłam nie zwracając na niego zbyt dużej uwagi.

- Pamiętam Cię jak miałaś 13 lat. – powiedział lekko się uśmiechając. – Nigdy nie byłaś przesadnie chuda ani też gruba. Byłaś idealna.

Spojrzałam mu w oczy.

- Jeśli chcesz mnie zaliczyć to przykro mi, ale nic z tego.

- Nie chcę. – powiedział. – Po prostu wspominam wspólne chwile.

- Jesteś sentymentalny. – powiedziałam i sięgnęłam do lodówki po sok. Nalałam do dwóch szklanek i podałam jedną Niallowi.

- Dzięki. – powiedział z uśmiechem na twarzy.

- Nie ma za co. – odpowiedziałam i upiłam łyk swojego soku. – Tęsknisz za ojcem.

- Nie mogę pogodzić się z tym, że go nie ma. – powiedział. – To stało się tak nagle. Zadzwonił telefon i ktoś powiedział mi, że miał wypadek. Wtedy nasz świat zupełnie nam się zawalił.

- Oh, bardzo mi przykro. Twój tata był naprawdę dobrym człowiekiem. – spojrzałam mu w oczy. Uśmiechnął się do mnie a ja jego uśmiech odwzajemniłam.

- Nie wiesz nawet jak bardzo było mi smutno jak wyjechałaś.

- Domyślam się. Z dnia na dzień straciłeś przyjaciółkę. Dzieliłeś z nią życie. Była twoją ostoją. Zawsze gdy miałeś problem mogłeś do niej przyjść, a ona Ci pomogła. Straciłeś naprawdę cenną osobę. – stwierdziłam nadal patrząc mu w oczy. – Nawet nie wiesz, jak bardzo nie chciałam wyjeżdżać.

Czułam jak do moich oczu napływają łzy. Nie mogłam ich powstrzymać i wkrótce spływały po moich policzkach. Było mi ciężko. On kiedyś był moim najlepszym przyjacielem. Miałam 13 lat, byłam w trudnym wieku. Potrzebowałam osoby w której będę miała oparcie. Nie ufałam moim rodzicom na tyle, aby mówić im o każdej rzeczy, która mi przeszkadzała oraz o tym co mi jest. Niall zeskoczył ze stołu i podszedł do mnie. Spojrzałam na niego, a on nic nie mówiąc przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Na samym początku chciałam go odepchnąć, ale po chwili doszłam do wniosku, że tego teraz potrzebuję. Potrzebuję jego bliskości. Płakałam przez 5 minut po czym Niall odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy.

- Wszystko w porządku? – zapytał i otarł dłonią moje łzy.

- Teraz już tak. Dziękuje. – odpowiedziałam. Chłopak się uśmiechnął.

- Nie ma za co. – powiedział i z powrotem usiadł na blacie.

Umyłam szklanki i poszłam do salonu. Niall udał się za mną. Usiedliśmy koło siebie na kanapie i włączyłam telewizję. Szukałam po kanałach czegoś do oglądania, aż doszłam do MTV.

- Jak tam było? – zapytał mnie Niall przerywając ciszę i łagodząc napięcie między nami.

- W Stanach?

- Tak. Jak tam sobie radziłaś? Chodziłaś tam do szkoły? Miałaś znajomych? Chłopaka?

- Miałam tylko przyjaciół ze szpitala. Mam z niektórymi kontakt do dnia dzisiejszego. Nigdy nie miałam chłopaka… - odpowiedziałam.

- Nigdy? – uniósł brwi. Był wyraźnie zaskoczony moim wyznaniem.

- Nigdy. Nie chodziłam tam do szkoły. Głównie siedziałam w szpitalu. Kiedy wydawało się, że wyzdrowiałam to choroba znowu wracała. Żyłam jak na karuzeli.

- Dlaczego wyjechałaś? Czemu nie dałaś znaku życia? – zapytał.

- Nie wiem. Było mi ciężko. Wtedy… Wtedy gdy tu byłam byłeś naprawdę ważną osobą w moim życiu, a gdy moi rodzice powiedzieli, że jedziemy do Nowego Jorku byłam załamana. Pierwszą myślą, która wpadła mi do głowy było to, że cię stracę. Na zawsze… - spojrzałam mu w oczy w których było widać ból . – Nie wiedziałam czy kiedykolwiek tu wrócę. Nie zapowiadało się na to.

- Ale jednak wróciłaś. – powiedział spuszczając wzrok na podłogę.

- Wróciłam, bo nie chciałam tam zostać. Rodzice chcieli zamieszkać w Nowym Jorku. Kupili dom, znaleźli pracę. Zbuntowałam się. Tu jest mój dom. W Irlandii. Nie w Stanach.

Spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

- Cieszę się, że wróciłaś.

- Ja też się cieszę. Co robiłeś przez te wszystkie lata?

- Cóż… Jak widzisz poszedłem do szkoły. – zaśmiał się. – W sumie nie ma za bardzo co opowiadać. Byłeś przeciętnym uczniem. Dostawałem dobre oceny. Stałem się najpopularniejszym  chłopakiem w szkole. Ktoś stwierdził, że jestem kutasem. I tak zostało.

- Coś musiało sprawić, że masz taką reputację.

- Po wypadku i śmierci ojca się zmieniłem. Popadłem w nałogi. W moim życiu pojawiły się papierosy, narkotyki, alkohol. A w pewnym momencie seks. Jestem męską dziwką. Nie żebym brał za to pieniądze. To tylko rozrywka.

- Ahm. Ale przecież masz dziewczynę. – powiedziałam. – Nie powinieneś być jej wierny.

- Jade jest tylko dziewczyną od seksu. Nie lubię związków, są ograniczające. Dziewczyna jest problemem.

Poczułam się urażona tym co powiedział. Nie mam na myśli tego, że chciałam być jego dziewczyną, ale mówił o ogóle. Poczułam się nie potrzebna i odrzucona. Odsunęłam się i wstałam. Niall spojrzał na mnie pytająco.

- Coś nie tak powiedziałem?

- Czemu uważasz, że dziewczyny są nie potrzebne? Bezużyteczne.

- Dla mnie bezużyteczne. Komuś są przydatne. Ja widzę w nich tylko kłopoty. Nie wiem jaka jesteś teraz, ale wtedy byłaś wyjątkiem. Byłaś moją przyjaciółką. Kochałem Cię, jak siostrę.

- Przestań. – warknęłam.

Wtedy do domu weszły nasze matki. Elen pożegnała się ze mną i wyszła. Niall uśmiechną się do mnie i podążył za matką. Moja mama spojrzała na mnie i zauważyła, że jestem zdenerwowana.

- Wszystko w porządku, Nancy?

- Nie, nic nie jest w porządku. Po co go tu zaprosiłaś? – syknęłam. Mama popatrzyła na mnie z niedowierzaniem.

- Co w ciebie wstąpiło? Byliście najlepszymi przyjaciółmi i… - nie dokończyła, bo jej przerwałam.

- Właśnie, mamo! Byliśmy! Nie sądzę byśmy znowu mogli odnowić nasze relacje. Niall się drastycznie zmienił. Nie jest tym samym chłopakiem, którego pamiętam. Gdy miał 14 lat nie był frajerem, którym jest teraz!

- Nancy, jak możesz! – krzyknęła. – W tej chwili idź do swojego pokoju! Zawołam Cię na kolację.

- Świetnie. – powiedziałam i udałam się do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi i położyłam się do łóżka. Wkrótce moje oczy się zamknęły i zasnęłam.

Koło 22 obudził mnie pisk telefonu. Dostałam wiadomość.

Nieznany numer: Jak się czujesz? Słyszałem, że był u Ciebie mój brat z moją mamą. Leon.

Nancy: Wszystko w porządku. Tak, byli u mnie.

Leon: Mam nadzieję, że nic Ci nie zrobił.

Nancy: Nie :) porozmawialiśmy w spokoju i wyjaśniliśmy sobie kilka spraw.

Leon: To dobrze :) Widzimy się jutro w szkole?

Nancy: Tak :)

Leon: Świetnie! Dobranoc :)

Nancy: Dobranoc :)

Położyłam telefon i wstałam z łóżka. Podeszłam do szafy i wzięłam piżamę. Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Umyłam zęby i nałożyłam krem na twarz. Potem wróciłam od łóżka o położyłam się spać, myśląc o mojej dzisiejszej rozmowie z Niallem.

__________________________________________________________________________________

Następnego dnia obudziłam się o 2 godziny za wcześnie. Poszłam wzięłam prysznic i umyłam zęby. Potem umyłam i wysuszyłam włosy. Zakręciłam je lokówką i przepasałam chustką. Mama zawołała mnie koło 8 na śniadanie. Zeszłam, ale nie miałam humoru by z nimi rozmawiać. Mama opowiadała tacie o jakimś megakasownym kontrakcie we wschodniej Europie. Jednym uchem słuchałam rodziców a drugim wypuszczałam ich słowa. Dopiero gdy usłyszałam „przeprowadzka” włączyłam się do rozmowy.

- Jaka znowu przeprowadzka? – spytałam rodziców.

- Mama dostała zlecenie i jest warte dużo pieniędzy. Chcemy się przenieść na czas wykonywania przez mamę tam zlecenia. – powiedział tata.

- Gdzie? Kiedy? Na ile? – rzuciłam w tatę i mamę tymi pytaniami.

- Do Warszawy w Polsce. Za około 2 tygodnie. Przeprowadzimy się tam na rok. – powiedziała mama.

-Nie ma mowy! – krzyknęłam.

- Nancy. – zwrócił się do mnie tata. – Zrobisz co Ci powiemy!

- Czy wy w ogóle myślicie o mnie? Czy tylko w głowie macie pieniądze i pracę? – zarzuciłam rodzicom.

- Nancy, nie myślimy tylko o pieniądzach. – oburzyła się mama.

- Owszem, myślicie. Dosłownie cztery dni temu wróciliśmy do Mullingar, a wy już chcecie się wyprowadzić! A gdzie w tym waszym planie ja? Nareszcie kiedy mam możliwość wrócić do normalnego życia w miejscu, które znam to wy chcecie mnie wywieść do wschodniej Europy! Tu mam swoich przyjaciół! Tu jest moje miejsce! Nie róbcie mi tego!

- Nancy, córeczko. Proszę Cię. – powiedziała mama.

- O co mnie znowu prosisz? – zwróciłam się do mamy. – Chcę nareszcie normalnie żyć!

- Katherine, ona ma trochę racji. – wtrącił tata. – Nie możemy kazać jej wyjechać. Ma szanse na normalne życie. Tego dla niej chcieliśmy.

- Muszę to przemyśleć. – powiedziała mama. – Na razie idź do szkoły. Samochód wczoraj zatankował Ci tata. – mama podała mi kluczyki do mojej skody. Wymieniłam z nią porozumiewawcze spojrzenie. Wyszłam z domu bez słowa. Odblokowałam samochód. Torbę wrzuciłam na tylnie siedzenie. Usiadłam za kierownicą i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Gdy cofałam zauważyłam Nialla, był na kacu, wsiadającego do swojego volvo. Podjechałam do niego i uchyliłam szybę.

- Cześć, podwieźć Cię?

Chłopak spojrzał na mnie. Zablokował samochód, wziął plecak i wsiadł na miejsce pasażera. Przez całą drogę żadne z nas się nie odezwało. Leciała w tle muzyka. Pod szkołą, gdy zaparkowałam samochód Niall wysiadł i rzucił oschłe:

- Dzięki.

Poszedł w kierunku budynku. Wysiadałam z samochodu, wzięłam torbę z tylnego siedzenia i zablokowałam samochód. Ruszyłam w kierunku szkoły, a po chwili dołączyła do mnie Blanca i Melanie.

- Cześć Nancy! – krzyknęła Blanca i mnie przytuliła.

- Hej dziewczyny. – odpowiedziałam i się z nimi przywitałam.

- Jak się miewasz? – zapytała Mel.

- Jest ok. – uśmiechnęłam się. Wtedy zobaczyłam Leona. Szedł w naszą stronę z Rickiem i Brianem.

- Cześć Nan. – powiedział Leon i mnie przytulił.

- Hej Leon.

- Cześć! – krzyknął Brian i podniósł mnie do góry. Mel, Blanca i Leon zaczęli się śmiać. Chłopak odstawił mnie z powrotem na ziemię. Uśmiechnęłam się do niego.

- Widziałem Cię rano. – powiedział Leon, gdy ruszyliśmy w kierunku klasy w której mamy hiszpański.

- Ahm. – spuściłam wzrok. Nie wiedziałam co robić. Leon patrzył na mnie z bólem w oczach.

- Nie rób tego więcej.

- Leon, nic nie rozumiesz. Ja… - nie dokończyłam. Chłopak mi przerwał.

- Rozumiem. Niall jest niebezpieczny. Nie daruje sobie jeżeli cokolwiek Ci się stanie. Nie znasz go.

- Znam. – powiedziałam patrząc mu w oczy.

- Nie znasz. Ten Niall, którego znałaś już nie istnieje. Zrozum to wreszcie. – krzyknął i odszedł.

Patrzyłam jak odchodzi po czym poszłam na hiszpański.

Gdy wychodziłam po lekcjach ze szkoły spotkałam siedzącego na schodach Nialla.

- Cześć Niall. – powiedziałam.

- Cześć, Nancy. – zerwał się ze schodów.

- Co ty tutaj robisz?

- Siedzę. – powiedział. – Czekałem na Ciebie.

- Serio? – ruszyłam w kierunku samochodu. Gdy go odblokowałam wrzuciłam torbę na tylne siedzenie.

- Tak. – zawahał się. – Mogłabyś… mogłabyś podrzucić mnie do domu?

- Jasne. – uśmiechnęłam się. Gdy wsiedliśmy przekręciłam kluczyk w stacyjce. Silnik załapał i ruszyłam.

- Dobrze prowadzisz. – zauważył. – Przepisowo.

- Nie lubię mandatów. Nigdzie się nie śpieszę. Nie potrzebuję. – powiedziałam i spojrzałam mu w oczy.

- Ah, tak. – uśmiechnął się do mnie. – Przynajmniej nie grozi Ci wypadek samochodowy.

- Nie rozbiłam nigdy samochodu. Żadnej stłuczki.

Niall się zaśmiał, a ja spojrzałam na niego pytająco.

- Śmieję się z siebie. Rozbiłem samochód trzy razy.

- Żartujesz? – zaśmiałam się. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Zaparkowałam samochód na podjeździe. Wyłączyłam silnik i wysiedliśmy. Niall spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

- Dzięki. – powiedział. – Do jutra.

- Nie ma za co. Do jutra. – powiedziałam i zablokowałam samochód. Ruszyłam w do domu. Wtedy usłyszałam głos Leona.

- Będziesz tego żałowała. – warknął.

- Leon, daj mi spokój! – krzyknęłam. – Jeśli ktoś poniesie konsekwencje tego co robię to będę to tylko i wyłącznie ja.

- Tylko żebyś potem nie mówiła, że miałem rację.

Odwróciłam się i weszłam do domu zatrzaskując drzwi. Poszłam do pokoju i zamknęłam się na klucz. Miałam mętlik w głowie.

Może Leon ma rację?

Może faktycznie Niall chce mnie skrzywdzić?

A może jest na odwrót?

Nie wiem co o tym wszystkim myśleć…

________________________________________________________________________________

A oto i 3 rozdział opowiadania!

Dziękuję wam za komentarze pod 2 rozdziałem <3

Dajecie mi siłę do pisania następnych xx

Kocham was! x