1. Wyglądasz znajomo

Następnego dnia obudziłam się z potwornym bólem głowy. Próbowałam mamę przekonać, że nie jestem dzisiaj w stanie iść do szkoły, ale ona się uparła.

- Nancy Ariano McCarthy! – krzyknęła, kiedy opowiedziałam jej o moich planach. – Czy nie uważasz, że to trochę nie stosownie z twojej strony jeżeli nie pójdziesz dzisiaj do szkoły? Pierwszy dzień już chcesz opuścić?

- Mamo, to nie tak! – westchnęłam. – Nie chce go opuszczać celowo. Po prostu nie przyzwyczaiłam się jeszcze do tej strefy czasowej i jestem naprawdę wyczerpana. Po prostu chciałabym zostać dzisiaj w łóżku i odespać. – wytłumaczyłam.

- Wiem, że ci ciężko, ale naprawdę nie powinnaś dzisiaj zostawać w domu. To jest pierwszy dzień szkoły i nie będzie to miłe dla twoich nowych nauczycieli jeżeli się nie pojawisz. – kontynuowała.

- Nie sądzę, aby przeszkadzało im to, że zabraknie jednej osoby. Mają przecież setki innych uczniów, a ja będę dla nich tylko ciężarem. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do mamy.

- Przykro mi. Masz być za 10 minut gotowa. – powiedziała i wstała od stołu. Zaniosła swoją miskę i kubek do zmywarki i wyszła.

Westchnęłam i skończyłam jeść moje śniadanie. Tak jak zrobiła to mama, schowałam naczynia do zmywarki i powlekłam się na górę. Umyłam zęby i nałożyłam makijaż. Ubrałam się i spakowałam książki w torbę. Potem zeszłam na dół i założyłam buty. Mama czekała na mnie już w samochodzie. Żadna z nas nie odezwała się podczas podróży do szkoły. Wysiadłam niedaleko szkoły, bo mamie było nie po drodze zawieść mnie pod samą placówkę. Stwierdziłam, że spacer mnie trochę orzeźwi. Ruszyłam do szkoły. Kiedy do niej weszłam niewiele się różniła od mojej poprzedniej w Stanach. Tutaj było trochę inaczej, bo mieliśmy klasy z prawdziwego zdarzenia. Przynajmniej tak to wyglądało. Chodziliśmy wszyscy na te same zajęcia a nie jak w Stanach, że każdy miał swój własny plan. Trafiłam do klasy 10. To była ostatnia klasa w tej szkole. Po niej zdawaliśmy egzaminy i szliśmy do college’u. Byłam tu tylko na rok, ale kaszana. Pierwszą lekcją jaką miałam dzisiejszego dnia była matematyka. Odszukałam na planie salę z numerem 5 i się do niej udałam. Kiedy weszłam praktycznie wszyscy siedzieli już na swoich miejscach. Czekali tylko na nauczyciela. Od razu wszystkie spojrzenia pokierowały się na mnie. Myślałam, że spalę się ze wstydu. 

Wtedy zauważyłam, że w moim kierunku idą 4 osoby. 

- Cześć! Jestem Eveline O’Donnel! – powiedziała niska brunetka i podała mi rękę, którą uścisnęłam. – A to jest Blanca Evans i Brian O’Connor – wskazała na rudą, szczupłą i dobrze zbudowaną dziewczynę, która wyciągnęła do mnie rękę i się uśmiechnęła. Również ją uścisnęłam. Chłopak, dobrze zbudowany, nie za wysoki, chociaż wyższy ode mnie, brunet o nieziemskim spojrzeniu zrobił coś na co nie byłam gotowa. Złapał mnie i mocno przytulił.

- Miło mi Cię poznać! – krzyknął prawie na całą klasę. Po czym odstawił mnie na miejsce.

- Dziękuję. Naprawdę to miłe z waszej strony. Nazywam się Nancy McCarthy. – powiedziałam.

- Ładne imię. – stwierdził Brian i szarmancko się od mnie uśmiechnął.

- Jeśli chcesz możesz usiąść ze mną w ławce. – zaproponowała mi Blanca, a ja skinęłam głową godząc się na jej propozycję.

Lekcja matematyki naprawdę szybko mi minęła. Na korytarzu było mega dużo osób. Moi nowi znajomi zaproponowali mi, że poznają mnie z kilkoma innymi osobami z równoległej klasy. Uśmiechnęłam się i podążyłam za nimi.

- Hej! Leon! – krzyknęła Eveline i pomachała do mega przystojnego chłopaka, który stał w rogu korytarza. On uśmiechną się do niej i do nas podszedł. – To jest Nancy. Jest nowa i od dzisiaj jest u mnie w klasie.

- Miło mi Cię poznać, Nancy. – powiedział i się do mnie uśmiechnął. Był idealny. Myślałam, że padnę na kolana.

- Mi ciebie również. – odpowiedziałam mu i nie mogłam powstrzymać rumieńca, który włąsnie pojawił się na moim policzku. 

W tym samym czasie dołączyło do nas jeszcze kilka osób z którymi się zapoznałam. Andrea – mega chuda dziewczyna z nieziemskimi nogami, była przyjaciółką Leny, nieśmiałej ale za to naprawdę ładnej dziewczyny. Dowiedziałam, że znają się od przedszkola. Chris i Rick to też byli dobrzy przyjaciele od przedszkola. Oby dwaj byli przystojni i ewidentnie próbowali ze mną flirtować. To było zabawne, bo próbowali się prześcignąć w najlepszym tekście, który mi powiedzieli. Była również Melanie. Miała tak samo na nazwisko jak ja więc wprowadziło to nas w naprawdę zabawną atmosferę. Była mniej więcej mojego wzrostu. Miała mocno czerwone włosy. Jej twarz była zaokrąglona i pokryta piegami. Była śliczna i zauważyłam, że podoba jej się Rick. 

Kiedy już się ze wszystkimi zapoznałam, musiałam na chwilę przysiąść i odpocząć. Wtedy podszedł do mnie Leon. Uśmiechną się do mnie i usiadł koło mnie.

- Więc jesteś tutaj nowa. – zaczął.

- Tak właściwie to jestem nowa w tej szkole. Urodziłam się w Mullingar i się tutaj wychowałam. – powiedziałam.

- Tak myślałem. Wyglądasz znajomo. – powiedział i posłał mi jeden ze swoich nieziemskich uśmieszków. Myślałam, że spalę się ze wstydu kiedy się zarumieniłam.

- Ty też mi się wydałeś znajomy. Ale naprawdę, nie mam dobrej pamięci do twarzy. – zaśmiałam się. Chłopak położył swoją dłoń na mojej i się odezwał:

- Popracujemy nad tym. Masz rodzeństwo?

- Nie. – odpowiedziałam. Nie chciałam zaczynać tego iście delikatnego dla mnie i mojej rodziny tematu, bo było mi przykro, że taki a nie inny los spotkał moją mamę.

- Ahm. To przykre. – powiedział.

- A ty masz?

- Niestety. – powiedział i się zaśmiał.

- Dlaczego niestety? – zapytałam.

- Bo mój brat to nadąsany dupek. – odpowiedział. Ja się do niego uśmiechnęłam. Próbowałam sobie wyobrazić chłopaka podobnego do Leona, ale jakoś moja wyobraźnia odmawiała mi posłuszeństwa.

- Yhym. No to nieźle. A czemu jest dupkiem? – zapytałam.

- Kiedyś zrozumiesz. – powiedział z nieodgadnionym wyrazem twarzy. 

Odwróciłam od niego wzrok. Powiodłam oczami po korytarzu. Ludzie zeszli z drogi i stanęli po dwóch stronach korytarza. Nie wiedziałam co się dzieje. Wyglądało to tak, jakby w naszej szkole pojawiła się królowa. Leon wstał i widziałam jak napinają się jego mięśnie, a żyły na jego szyi stają się bardzo widoczne. Spojrzałam na miejsce w kierunku którego on patrzył. I wtedy go ujrzałam…

 ______________________________________________________________

Tak jak obiecałam przedstawiam wam 1 rozdział

"I'm still the ony you love" :)

Jeżeli już tu jesteś pozostaw po sobie komentarz :)

To jest dla mnie motywacja do dalszego pisania!

Dziękuję <3